Het verhaal van ANNAVERA op de info avond van 14 juni jl
Goedenavond Ik ben Anna Vera, de dochter van Petro en Dianne. Sinds het begin van de oorlog ben ik overtuigd geraakt dat ik dit werk wil doen. En ben ik officieel veldwerker voor de stichting geworden. Ik ben opgegroeid in een familie In Oekraïne, die altijd klaarstaat om anderen te helpen. En ik ben gewend om dit soort werk te doen, en het past ook bij mij.
In het begin van de oorlog was ik verantwoordelijk voor alle transporten die uit Nederland kwamen en dan met name het regelen van de documenten voor de douane. En de opvang van vluchtelingen.
Later ging ik zelf met reizen mee naar het Oosten van het land. Ik laat straks een filmpje zien van een van mijn reizen. Met een groep meiden van onze kerk en ik heb kerstpakketjes gemaakt om ze te brengen naar kinderen in de Donetsk regio. De reis was een van de heftigste. Maar gelukkig zonder angst. Tijdens deze reis was ik 10 km. bij Bachmut het front vandaan en hoorde ik duidelijk explosies. Overal In het dorp reden en liepen soldaten rond alsof ik op een filmset was… maar nee, dit is de realiteit. Tijdens het uitdelen van de hulp gingen we letten op het gedrag van de bewoners in het dorp. Zij zijn al gewend aan deze geluiden. En weten precies wat inkomend en uitkomende artillerie is. Als zij in paniek zouden raken? Dan zouden wij dat ook doen…
Als ik mensen ontmoet en luister naar hun heftige verhalen en de moeilijkheden waar ze doorheen moeten, dan probeer ik me in hen te verplaatsen. En dan denk ik: Hoe houden ze het vol? Maar het is ook een zegen, dat ik weer naar mijn eigen huis terug kan om nog gemotiveerder door te gaan met helpen.
Aan het begin van de oorlog, werden ook vele kinderen uit kindertehuizen in het Oosten geëvacueerd naar het Westen van ons land. Zo zijn er twee kindertehuizen vlakbij ons in de buurt waar kinderen verblijven.
We voelen ons geroepen. Om voor deze kinderen Iets te doen. En daarom zijn we begonnen om hen te bezoeken. Vooral ook aandacht te geven, is belangrijk. Dit doen we door met ze te spelen. Knutselen. Verjaardagen vieren en altijd wat eten klaarmaken met elkaar. En nog veel meer…
Er zijn ook teamleden die de kinderen een bijbelles vertellen. En met hun in gesprek gaan daarover. Ik ben blij dat ik dit mag doen voor deze kinderen. Als we daarheen gaan, zie ik hun blijheid en dat ze gelijk naar je toe rennen. Dat geeft een band met ze.
De groepsleiding van deze kinderen zijn met hen mee gevlucht naar het westen. Dat betekent dat zij niet na hun werktijden naar hun eigen huis kunnen, maar bij de kinderen inwonen. Dit geeft veel meer stress en kost veel energie. Dat beseffen we. Juist voor hen organiseren we ook uitjes om te ontspannen en die afleiding geven.
Door met ze te gaan zwemmen of uit eten gaan. Met verjaardagen en feestdagen geven we hen een cadeautje. Dit is voor hen ook heel belangrijk en ze waarderen dit enorm.