Reis naar Oekraïne maart 2023

Omdat het al weer veel te lang geleden is dat wij naar Oekraïne geweest (juni 2018) en er steeds meer behoefte binnen het bestuur was om daar weer heen te gaan, hebben wij de knoop doorgehakt en zijn met 4 personen op dinsdag 7 maart vertrokken naar Oekraïne. De reis verliep voorspoedig en woensdag in de loop van de middag waren wij op ons overnachtingsadres in Astie, vlak over de grens bij Hongarije. 

We waren met een busje, zodat wij ook nog het een en ander mee konden nemen voor Dianne en het Alzheimerhuis. We hebben een aantal zinvolle dagen gehad met o.a. overleg over de bouw van een bejaardentehuis, de hulp die wij verder kunnen geven in deze oorlogssituatie en ook hebben we levensmiddelen kunnen kopen om 80 voedselpakketten te kunnen samenstellen.

Uiteraard is er ook een bezoek aan het Alzheimerhuis gebracht. Inmiddels is de periode van 5 jaar verstreken, waarin wij het Alzheimerhuis financieel hebben gesteund. Omdat het Alzheimerhuis momenteel (nog) niet rond kan komen (mede door de oorlog), hebben wij besloten hen eerst voorlopig te blijven steunen. In welke vorm dat wordt gegoten, zullen wij nog  gaan bespreken. Maar het is nu helder waar nog behoefte aan is.  Er zijn o.a. plannen om de verwarmingsinstallatie, welke nu nog op hout draait, aan te passen. Bij het complex waar o.a. het Alzheimerhuis staat, is een schuilkelder gebouwd (dit was verplicht) en daarboven op is nu een centrale keuken in aanbouw.  

Helaas zijn we niet in het Alzheimerhuis geweest, omdat daar een aantal coronagevallen waren. 

Wij hebben ons gelukkig geen moment onveilig gevoeld in Oekraïne. Omdat het gebied, waar wij waren, zo dicht bij Hongarije en Slowakije ligt, is de kans minimaal dat hier raketten op afgevuurd worden. Het  dagelijkse leven lijkt hier "gewoon" door te gaan. Winkels zijn open, mensen gaan naar hun werk. Maar wanneer je de verhalen hoort, weet je dat de oorlog een erg grote impact heeft bij iedereen.  Er zijn vluchtelingen uit het oosten van Oekraïne, die hulp nodig hebben, er is angst bij de mannen om zomaar het leger in te worden gestuurd en de onzekerheid over familie en vrienden in het oorlogsgebied en over de toekomst geeft ook heel veel stress. 

Al met al was het goed om met eigen ogen te zien hoe het o.a. met Dianne en haar gezin is en hoe de omstandigheden daar zijn.

We hebben alleen nog maar meer respect gekregen voor al het werk dat Dianne en Petr met behulp van vele mensen, waaronder hun dochter  Anna-Vera, voor de gedupeerden van de oorlog dichtbij en ver weg doen. 

Ook de terugreis verliep voorspoedig en dinsdagavond 14 maart waren we weer thuis in ons veilige landje.